✉

Tęskno mi…

Wyobraźcie sobie teraz taką chmurkę, w której są wspomnienia. Przypomnijcie sobie chwile szczęśliwe dla was, tą radość i ciepło w sercu, gdy bliska osoba była obok. Wspólne rozmowy, które trwały godzinami, dotyk, który chodził po całym ciele, podążając za pragnieniem i uczuciem, a także  to spojrzenie dość głębokie. Takie odczucia wzbudzają niesamowite emocje i czujemy się dobrze. Na twarzy rysuje się delikatny uśmiech, a oczy są wpatrzone i jednocześnie zamykają się, bo jest nam przyjemnie. Pełne oddanie się uczuciom, pokazanie jak bardzo zależy na drugiej osobie… niesamowite. Znacie to skądś? Nagle druga osoba oddala się, odchodzi. Zaraz, zaraz. Co jest? Dym rozchodzi się na wszystkie strony i nie ma już chmury. Ona się już nie pojawi, przynajmniej nie ta sama. Czyżbyśmy zostali sami? Chyba tak. Mija miesiąc, dwa… Pojawia się poczucie takiej pustki w sobie, świadomość, że to co było bliskie sercu oddala się i oddala coraz bardziej. Zaczynamy doświadczać brak i jednocześnie poczucie więzi. Sztuką jest utrzymanie równowagi. Niektórzy nie są w stanie przeżywać tęsknoty i możliwe, że dzieje się tak przez słabą psychikę (tak bynajmniej myślę). Jest to moim zdaniem ambitne zadanie. Trzeba umieć godzić się z emocjami, które są w nas: poczucie osamotnienia i ubytku z przywiązaniem i miłością. Ja chyba jednak nie do końca… Po prostu tęsknię. A wy? Jak sobie z tym radzicie?

"Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy, i noc ma spokojną, i dzień nietęskliwy"- Adam Mickiewicz

.......................................................................................................................................

Zapraszam do oglądania kolejnej części zdjęć z Karoliną :)

To wszystko na dziś! Buziaki <3